10 jaar Hockey Dreams: Uitdagingen en kansen [2/3]

Oprichter Gijs Hardeman over tien jaar Hockey Dreams Foundation [2/3]
[Click here to read the interview in English]

Gijs Hardeman richt in 2012 Hockey Dreams Foundation op nadat hij in de jaren daarvoor verknocht is geraakt aan Afrika. Zijn missie? Afrikaanse jongeren een betere toekomst bieden door middel van sport. In deel 2 van het drieluik ‘Tien jaar Hockey Dreams’ vertelt Gijs Hardeman over de uitdagingen en kansen die de afgelopen tien jaar voorbij kwamen.

Hardeman: “Iedereen die naar Afrika toe gaat, gaat er naïef naartoe. Ik heb wel geprobeerd om me voor te bereiden, maar ik heb me op een aantal dingen helemaal kapot gelopen. De culturele verschillen zijn nou eenmaal groot. De afgelopen tien jaar heb ik geprobeerd om “de” Afrikaanse cultuur te leren, maar heb ook geprobeerd om duidelijk te maken dat ik vanuit een andere cultuur kom. En dat we van elkaar zouden kunnen leren.

Op tijd komen

Een mooi voorbeeld hiervan is op tijd komen. Wij westerlingen kunnen over Afrikanen zeggen dat ze nooit op tijd komen. Als het regent dan zijn ze vaak te laat bij een hockeytraining of komen ze helemaal niet opdagen. Wij vinden dat belachelijk, want als het bij ons regent dan trainen we gewoon. Maar daar – zeker in de sloppenwijken – betekent een regenbui iets heel anders dan in Nederland. Ze zijn bang dat ze ziek worden als het regent. En ziek worden betekent niet kunnen werken. Of naar een dokter moeten, wat geld kost dat ze daar niet voor hebben. Als wij ziek zijn, blijven we gewoon een paar dagen thuis, maar vanuit hun perspectief komen er heel andere belangen kijken. 

Aan de andere kant heb ik de coaches ook uitgelegd dat elke keer als zij een uur te laat komen op training en we daardoor een uur korter hebben, ze zullen gaan achterlopen. Want andere teams trainen wél. Op een gegeven moment zijn er lokale teams opgericht en mocht een van die teams wedstrijden op internationaal niveau spelen. Dan worden dit soort dingen van belang. Dus is het voor hun de uitdaging hoe ze met problemen zoals een regenbui kunnen omgaan.
Door naar elkaars perspectief te kijken, kan je van elkaar leren. Wij leren van hun veerkracht en inventiviteit; van hun vermogen om zelf een organisatie te leren draaien.

Vrijwilligers

Een andere – en misschien wel de grootste – uitdaging was voor mij het vinden van vrijwilligers. Het is een lastig proces om elke keer weer mensen aan te trekken die als vrijwilliger willen bijdragen. Die vanuit bezieling iets willen doen. Ik ben best kritisch en kan ook wel veeleisend zijn. Daarom vond ik het moeilijk dat ik het commitment dat ik zelf altijd heb gevoeld, niet altijd terugzag bij anderen.
Ik heb altijd geprobeerd om mezelf niet zo belangrijk te maken binnen de organisatie. Anderen zeiden: jij bent Hockey Dreams. Maar ik wilde juist altijd dat meerdere mensen Hockey Dreams zouden zijn. 

Met zeker twintig, dertig mensen heb ik gesprekken gehad, die veelal mij benaderden voor vrijwilligerswerk bij Hockey Dreams. We waren een van die eersten die zoiets met hockey in Afrika deden, het levert mooie fotootjes op. Als Nederlanders een arm kind zien, willen ze die iets geven. Dus mensen belden mij, we voerden een gesprek van twee uur en ze waren enthousiast. Vervolgens kreeg ik drie dagen later een mail met ‘Ik heb toch nog even gekeken naar mijn agenda en eigenlijk heb ik er geen tijd voor’. Frustrerend, want ik had net een flink deel van mijn beschikbare tijd voor Hockey Dreams opgemaakt aan een gesprek met iemand, terwijl diegene eigenlijk al wist dat hij niet kon. Toch is dat de investering die je moet doen om goede mensen te vinden en je netwerk te laten groeien. Maar bij mij vreet het energie en motivatie als mensen onnodig tijd van je wegnemen. Vrijwillig is niet vrijblijvend. We moeten kunnen doorbouwen. Gelukkig hebben we ook een boel écht enthousiaste mensen gevonden (of zij ons). Als je kijkt naar het team dat er nu staat, die zijn allemaal al erg lang betrokken en hebben heel veel gedaan voor Hockey Dreams. Dat is ook iets waar de organisatie trots op kan zijn. Hockey Dreams heeft na tien jaar een veel grotere en geëngageerde club dan ik ooit had durven hopen.

Wereld groter maken

Ondanks alle verschillen en uitdagingen hebben wij de kans gecreëerd om voor veel mensen de wereld wat groter te maken. Voor een aantal Hockey Dreams coaches hebben wij letterlijk de wereld geopend. Zo zijn coaches in Nederland geweest voor een stage. Ik hoop dat zij op een andere manier naar hun leven en naar de wereld zijn gaan kijken. En dat ze zich hebben gerealiseerd ‘Hé, er zijn gewoon mensen aan de andere kant van de wereld voor ons bezig’. Want tja, waarom zouden ze dat doen? Wat hebben ze te winnen? Voor de coaches hoop ik dat Hockey Dreams diep in hun hart zit. Dat ze op hun beurt zien dat wat zij voor de kinderen doen het leven van die kinderen kan veranderen. En zo geven we elk de bal door. Er ís voor de mensen hier een heleboel te winnen. Zoals ik zei: het is een behoorlijke uitdaging om goede vrijwilligers te vinden, die hun tijd offeren voor coaches die ze waarschijnlijk nog nooit hebben gezien of gesproken. Iemand die voor een idee of ideaal aan het werk gaat. Maar als we dan in Afrika komen – we zijn er bijvoorbeeld met Amsterdam Dames 1 en de African Hockey Experience (link naar artikel) geweest – dan zijn we meteen een vriendschappelijke groep. We komen daar niet met een roedel donateurs, die “even komen kijken naar wat voor programma er gedraaid wordt”. We zijn direct onderdeel van elkaars leven. We hebben voor elkaar gekregen dat er een onwijs sterke verbinding is tussen mensen daar en mensen hier. Die simpelweg dezelfde passie hebben: hockey. We hebben heel ander soort levens, maar hebben het leuk met elkaar en kunnen van elkaar leren.

---

Lees verder